Harmonogram wykończenia mieszkania 2025: Plan prac krok po kroku

Planowanie wykończenia nowego "M" potrafi przyprawić o dreszcze, a samo słowo: Harmonogram wykończenia mieszkania może brzmieć jak coś prosto z horroru remontowego, gdzie głównymi bohaterami są kurz, hałas i nieskończoność. Ale spokojnie, ten plan to nic innego jak ścieżka, która prowadzi od surowego betonu do Waszych wymarzonych czterech kątów, poukładana lista zadań od największego do najmniejszego detalu. Dobry harmonogram to klucz do uniknięcia większości stresów, spóźnionych ekip i wiecznego czekania na materiały – w skrócie, pozwala on przewidzieć (choćby w zarysie), co i kiedy powinno się wydarzyć na placu boju, czyli w Waszym przyszłym domu.

Etap I: Prace przygotowawcze i zmiany konstrukcyjne

Zaczynamy od zasady "od ogółu do szczegółu", co w praktyce oznacza: bierzemy młoty w dłoń (oczywiście w przenośni, często to praca dla specjalistów) i zabieramy się za to, co najbrudniejsze i najbardziej inwazyjne. To moment na przesuwanie, burzenie czy stawianie ścian działowych, kształtując przestrzeń przyszłego mieszkania dokładnie według własnych potrzeb. Przy ścianach działowych stawianych od nowa z bloczków gazobetonowych o grubości 11,5 cm, koszt materiału i robocizny (bez tynkowania) waha się zwykle od 100 do 180 zł za metr kwadratowy. Ściany z płyt karton-gipsowych na stelażu, lżejsze i szybsze w montażu, kosztują przeciętnie 80-150 zł/m². Nie zapominajmy o odpowiedniej izolacji akustycznej, stosując wełnę mineralną o gęstości minimum 40 kg/m³, co zwiększa koszt o dodatkowe 20-30 zł/m² materiału.

Kiedy już ogólny układ pomieszczeń nabierze kształtu, czas na pomyślenie o otworach – przede wszystkim o drzwiach. Czy dotychczasowe wnęki są wystarczająco szerokie (standardowe szerokości skrzydeł to 80 lub 90 cm) i wysokie? A może marzycie o szerszym wejściu do salonu lub wcale go nie potrzebujecie? Zmiana szerokości otworu to dodatkowy koszt, zależny od materiału ściany – poszerzenie otworu w ścianie z cegły może pochłonąć od 300 do 600 zł, podczas gdy w żelbetonie jest to zadanie znacznie bardziej złożone i kosztowne, wymagające specjalistycznego sprzętu i zaczynające się od 800-1000 zł za metr bieżący cięcia.

Nieodłącznym elementem etapu przygotowawczego jest gruntowanie wszystkich powierzchni. To niczym baza pod makijaż dla ścian – wzmacnia podłoże, wyrównuje chłonność i zapewnia lepszą przyczepność dla kolejnych warstw, jak tynki czy gładzie. Koszt dobrego gruntu to około 10-20 zł za litr, a jego wydajność wynosi typowo 5-10 m² na litr, co daje niewielki, ale kluczowy wydatek w całym budżecie. Zaniedbanie tego kroku to proszenie się o kłopoty na dalszych etapach, np. o pękające tynki.

W tym czasie planujemy również wszelkie zabudowy, na przykład wnęki pod oświetlenie LED, sufity podwieszane, czy szafy wnękowe. Budowa prostego sufitu podwieszanego z płyt KG (bez wycięcia na oświetlenie) to koszt robocizny rzędu 60-100 zł/m², plus materiał (stelaż, płyty, wkręty, taśma) około 30-50 zł/m². Za bardziej skomplikowane formy, np. wielopoziomowe, ceny robocizny mogą wzrosnąć dwu- lub trzykrotnie.

Szczególnie istotne jest tutaj precyzyjne zaplanowanie wysokości i położenia sufitu podwieszanego, zwłaszcza jeśli planowane jest oświetlenie punktowe lub wentylacja z rekuperacją, gdzie potrzebna jest odpowiednia przestrzeń nad płytami GK. Standardowo, minimum potrzebnej przestrzeni to około 10-15 cm dla prostego oświetlenia, ale przy bardziej zaawansowanych systemach może to być nawet 20-30 cm lub więcej. Zaniedbanie tego na etapie projektu skutkuje później niemożnością montażu wybranych rozwiązań.

Nie można zapomnieć o parapetach wewnętrznych, które często wymagają umieszczenia przed tynkowaniem, zwłaszcza te cięższe kamienne czy z konglomeratu. Montaż parapetu wymaga wykucia odpowiedniego gniazda w ścianie, które po instalacji zostanie wypełnione pianką montażową i zaprawą. Typowa szerokość gniazda to około 2-3 cm głębokości, a jego koszt (praca murarza) może wynieść 50-100 zł za metr bieżący otworu.

Rodzaj mocowania parapetu zależy od jego wagi i materiału. Lżejsze parapety (PVC, laminowane) często montuje się na klej, podczas gdy ciężkie (granit, marmur, konglomerat) wymagają solidnego podparcia na zaprawie cementowej. Parapety wysunięte poza lico muru o więcej niż 60% szerokości powinny być dodatkowo podparte wspornikami, aby uniknąć ich przełamania pod naciskiem (np. doniczek). To drobny detal, który jednak ma kluczowe znaczenie dla trwałości i bezpieczeństwa.

Złota zasada: Zanim cokolwiek zburzycie lub postawicie, upewnijcie się, że nie naruszacie konstrukcji nośnej budynku. Takie zmiany są ściśle regulowane, wymagają zazwyczaj pozwolenia na budowę lub zgłoszenia, a co najważniejsze – konsultacji z uprawnionym konstruktorem. Ignorowanie tego to nie tylko problemy prawne, ale przede wszystkim realne zagrożenie dla stabilności całego budynku. Podobnie, przy wyburzaniu ścian działowych w stanie deweloperskim, należy bezwzględnie sprawdzić, czy wewnątrz nie poprowadzone są ważne instalacje, np. wentylacja grawitacyjna w kominach z prefabrykowanych pustaków.

Sprawdzenie wszelkich wymiarów i upewnienie się, że wszystko pasuje, jest krytyczne. Wyobraźcie sobie sytuację (całkiem z życia wziętą): ekipa wylewa idealną wylewkę, a potem okazuje się, że drzwi wejściowe trzeba było podnieść o 3 cm, bo docelowa podłoga będzie grubsza. Albo okno narożne, które miało się idealnie zlicować z blatem w kuchni, jest o 5 cm za nisko. To moment, w którym milimetry liczą się najbardziej, a pomyłki na tym etapie generują ogromne, często niemożliwe do naprawienia koszty. Zatem – metrówka w dłoń i dziesięć razy sprawdzamy każdy wymiar.

Koszty modyfikacji na etapie I są często "ukryte" w całościowym kosztorysie, ale precyzyjne ich wyliczenie na początku pozwala uniknąć niespodzianek. Czas przeznaczony na ten etap, mimo że wydaje się krótki (1-3 tygodnie), jest intensywny i wymaga stałego nadzoru oraz podejmowania szybkich decyzji. Bez solidnych podstaw w postaci dobrze rozplanowanych ścian i otworów, dalsze prace nie będą mogły przebiegać sprawnie.

Analizując studium przypadku z ubiegłego roku, gdzie inwestor zrezygnował z konsultacji z architektem wnętrz i podjął decyzję o przeniesieniu ściany działowej na "oko" po wylaniu posadzek: konieczność kucia świeżej wylewki pod nową lokalizację instalacji elektrycznych, ponowne wylewanie fragmentu podłogi i wynikające z tego opóźnienie prac malarskich o blisko dwa tygodnie kosztowało go finalnie dodatkowe kilka tysięcy złotych i znaczną porcję nerwów. Wnioski są jasne – planowanie jest zbawienne.

Prace przygotowawcze to także decyzja o demontażu elementów dostarczonych przez dewelopera, np. drzwi wewnętrznych tymczasowych czy paneli podłogowych w standardzie deweloperskim. Czasem lepiej jest od razu usunąć to, co i tak zostanie wymienione, aby uniknąć ich uszkodzenia i zyskać czystą przestrzeń do pracy dla kolejnych ekip. Decyzja ta powinna być podjęta w oparciu o stan elementów i docelowe materiały wykończeniowe.

Oczyszczanie ścian z kurzu i pozostałości po budowie również wchodzi w zakres prac przygotowawczych. Powierzchnie muszą być czyste i suche przed gruntowaniem i tynkowaniem, aby zapewnić optymalne warunki dla aplikacji kolejnych warstw. Wykorzystanie odkurzacza przemysłowego i wilgotnych ściereczek to podstawowe czynności, które pozwalają zadbać o jakość podłoża. Drobne pęknięcia czy ubytki na powierzchniach również powinny być uzupełnione na tym etapie.

Na koniec tego etapu, kiedy struktura przestrzeni jest już gotowa, przeprowadzana jest inwentaryzacja poubudowlana. Zmierzenie rzeczywistych wymiarów pomieszczeń po zmianach pozwala zweryfikować zgodność z projektem i zamówić materiały (jak drzwi, meble na wymiar, panele podłogowe) o dokładnie potrzebnych rozmiarach. To uchroni przed problemami z montażem na dalszych etapach.

Etap II: Instalacje, tynki i wylewki – podstawa wykończenia

Gdy ściany stoją (lub zostały usunięte), czas przejść do kluczowych prac instalacyjnych i przygotowania powierzchni pod wykończenie. To na tym etapie chowamy pod tynkami całe "serce" mieszkania – rury i przewody. Modyfikacja instalacji elektrycznej, polegająca na przeniesieniu punktów (gniazdek, włączników) czy dodaniu nowych, jest absolutną koniecznością, jeśli zmieniał się układ funkcjonalny pomieszczeń lub Wasze potrzeby odbiegają od standardu deweloperskiego. Dodanie pojedynczego punktu elektrycznego (przekucie bruzdy, poprowadzenie przewodu, osadzenie puszki) kosztuje średnio od 80 do 150 zł, w zależności od regionu i materiału ściany. W mieszkaniu o powierzchni 60 m², liczba dodatkowych punktów może wynosić od kilkunastu do kilkudziesięciu.

Równie ważna jest instalacja hydrauliczna i kanalizacyjna. Przesunięcie lub dodanie przyłączy do umywalek, wanien, pryszniców czy pralek, szczególnie w kuchniach i łazienkach, jest na porządku dziennym. Pamiętajcie, że odpływy kanalizacyjne wymagają odpowiedniego spadku (zazwyczaj minimum 2-3 cm na metr bieżący rury), co bywa problematyczne przy dużych odległościach od pionu kanalizacyjnego. Koszt przerobienia punktu wodno-kanalizacyjnego to średnio 150-300 zł.

Zainstalowanie ogrzewania podłogowego, wodnego lub elektrycznego, odbywa się na tym etapie, zanim wylewana jest wylewka. Układanie rur systemu wodnego czy kabli elektrycznych zajmuje od 1 do 3 dni w typowym mieszkaniu. Koszt materiału (rury, rozdzielacz, szafka) do ogrzewania wodnego to około 30-50 zł/m², a robocizny 15-30 zł/m². Elektryczne maty grzewcze są droższe w zakupie (70-150 zł/m²), ale szybsze w montażu.

Po zakończeniu prac instalacyjnych, przystępujemy do tynkowania ścian. W stanie deweloperskim często mamy już tynki cementowo-wapienne lub gipsowe maszynowe, jednak czasem wymagają one poprawy lub wykonania od zera (np. na nowych ścianach działowych). Tynk maszynowy gipsowy (koszt materiału ok. 8-15 zł/m², robocizna 20-35 zł/m²) pozwala na uzyskanie gładkiej powierzchni pod malowanie, podczas gdy tynk cementowo-wapienny (materiał ok. 10-20 zł/m², robocizna 25-40 zł/m²) jest trwalszy i lepiej sprawdza się w wilgotnych pomieszczeniach, ale wymaga położenia gładzi przed malowaniem.

Czas schnięcia tynków jest kluczowy i absolutnie nie można go przyspieszać na siłę, chyba że z zastosowaniem specjalistycznych osuszaczy i kontroli wilgotności. Tynki gipsowe schną zazwyczaj od 1 do 3 tygodni, w zależności od grubości warstwy (typowo 1,5-2,5 cm), temperatury i wilgotności powietrza. Tynki cementowo-wapienne wymagają znacznie dłuższego okresu schnięcia, nawet 4-8 tygodni, a pełne związanie chemiczne osiągają jeszcze później.

Wylewki podłogowe są kolejnym, fundamentalnym elementem tego etapu. W harmonogramie wykończenia mieszkania są one momentem, w którym poziom podłogi zostaje finalnie ustalony, uwzględniając grubość warstw izolacji (termicznej, akustycznej, np. styropian grubości 5-10 cm), ogrzewania podłogowego i samej wylewki (typowo 4-7 cm grubości, w zależności od rodzaju - cementowa tradycyjna, samopoziomująca, anhydrytowa). Wylewki tradycyjne wymagają zbrojenia (siatka stalowa lub włókna polipropylenowe).

Wylewka cementowa tradycyjna jest najbardziej popularna, kosztuje około 15-25 zł/m² materiału i 25-40 zł/m² robocizny. Jej wadą jest długi czas schnięcia – około 1 cm na tydzień, co oznacza 4-7 tygodni czekania! Wylewka samopoziomująca na bazie cementu lub anhydrytu jest droższa (materiał 25-50 zł/m²), ale schnie znacznie szybciej (anhydryt nawet w 1-2 tygodnie), a do tego zapewnia idealnie gładką powierzchnię, co jest kluczowe dla np. paneli winylowych czy wykładzin. Warto jednak pamiętać, że wylewka anhydrytowa jest wrażliwa na wilgoć i nie nadaje się do łazienek bez odpowiedniej izolacji.

Po wylaniu posadzek, niezbędne jest ich pielęgnowanie – w przypadku wylewek cementowych polega to na zraszaniu ich wodą przez pierwsze dni, aby zapobiec zbyt szybkiemu wysychaniu i pękaniu. Równie ważne jest zapewnienie odpowiedniej wentylacji, ale bez przeciągów. Cierpliwość na tym etapie to złoto; wejście na niedostatecznie suche podłoże z kolejnymi pracami to recepta na katastrofę, jak pękające płytki czy wybrzuszające się panele.

Test na wilgotność wylewki jest kluczowy przed położeniem podłogi – przeprowadza się go metodą CM, a wymagana wilgotność zależy od rodzaju posadzki (dla paneli laminowanych i drewnianych często poniżej 2%, dla płytek i wykładzin 2-3%). Wilgotnościomierz CM można wypożyczyć lub skorzystać z usług fachowca. Pominięcie tego badania to strzał w stopę całego procesu wykończenia.

Izolacja akustyczna i termiczna pod wylewką to nie dodatek, ale standard, zwłaszcza w budownictwie wielorodzinnym. Płyty styropianu podłogowego o odpowiedniej twardości (min. EPS 100 lub EPS 200, zależnie od obciążenia) są podstawą. Koszt styropianu o grubości 5 cm to ok. 10-15 zł/m². W przypadku ogrzewania podłogowego stosuje się specjalny styropian z nadrukiem ułatwiającym układanie rur oraz folię aluminiową odbijającą ciepło, co zwiększa koszt do ok. 20-30 zł/m².

Etap II to czas "niewidocznych" prac, które jednak decydują o komforcie użytkowania mieszkania w przyszłości. Precyzja wykonania instalacji i jakość podłoża podłogowego to gwarancja, że w przyszłości unikniecie problemów z elektrycznością, hydrauliką czy pękającą posadzką. To etap, w którym warto zainwestować w sprawdzonych fachowców i nie szukać na siłę oszczędności kosztem jakości.

Hydroizolacja w łazienkach i innych pomieszczeniach mokrych (np. pralni) jest również realizowana na tym etapie, po wykonaniu tynków, a przed wylewkami (lub po wylewkach, w zależności od systemu). Stosuje się specjalne folie w płynie lub membrany, które zabezpieczają przed przenikaniem wilgoci w strop i ściany. Koszt materiałów i robocizny dla standardowej łazienki (ok. 5 m²) wynosi 500-1000 zł. To absolutnie niezbędny krok dla zapewnienia trwałości i uniknięcia zagrzybienia.

Etap III: Podłogi, ściany i elementy stałe – krok do finalnego wyglądu

Gdy mury są proste, a podłogi suche i równe, wreszcie docieramy do etapu, który nadaje mieszkaniu charakter – wykańczanie powierzchni. To czas, kiedy przestrzeń zaczyna naprawdę przypominać przyszły dom, a nie plac budowy. Rozpoczynamy od podłóg i ścian, idąc zazwyczaj "od góry do dołu" przy malowaniu (sufit, potem ściany) i "od tynków/gładzi do malowania/tapetowania" na ścianach, oraz kładąc posadzki na przygotowanym podłożu.

Na ściany najczęściej nakładana jest gładź szpachlowa (gipsowa, polimerowa lub wapienna) w celu uzyskania idealnie gładkiej powierzchni przed malowaniem. Aplikacja gładzi dwuwarstwowo, wraz ze szlifowaniem i gruntowaniem, to koszt robocizny rzędu 30-50 zł/m². Sam materiał kosztuje około 5-15 zł/m². Jest to praca pyląca i wymagająca dużej precyzji, często nazywana "białym montażem".

Następnie przechodzimy do malowania ścian i sufitów. Malowanie dwukrotne standardową farbą emulsyjną to koszt robocizny wynoszący 15-30 zł/m². Koszt farby jest bardzo zróżnicowany – od kilkunastu do ponad stu złotych za litr. Przyjmując średnią cenę i wydajność 8-10 m²/litr (na jedno malowanie), koszt farby dla mieszkania 60 m² (przy założeniu ok. 150 m² ścian i sufitów) może wynieść od kilkuset do nawet kilku tysięcy złotych.

Alternatywą dla malowania jest tapetowanie. Koszt położenia tapety to zazwyczaj 20-40 zł/m², plus koszt samej tapety, który jest bardzo różny – od 20 zł/m² za proste tapety papierowe, do 100+ zł/m² za winylowe czy z włókna szklanego. Tapetowanie wymaga starannego przygotowania ściany i doświadczenia, zwłaszcza przy wzorzystych tapetach z powtarzalnym deseniem.

Równolegle lub zaraz po wykończeniu ścian przystępujemy do montażu podłóg. Wybór jest ogromny: panele laminowane, winylowe, deski drewniane, płytki ceramiczne, gres, żywica, mikrocement. Koszt położenia paneli laminowanych lub winylowych "na klik" to ok. 15-30 zł/m². Koszt materiału zaczyna się od 30-40 zł/m², ale dobrej jakości panele laminowane to 60-100+ zł/m², a winylowe (LVT) nawet 80-200+ zł/m². Montaż jest stosunkowo szybki – w typowym pokoju (15-20 m²) zajmuje to 1 dzień.

Płytki ceramiczne lub gresowe są wybierane do łazienek, kuchni, holu, czasem salonu. Koszt ułożenia płytek na podłodze to 40-80 zł/m², a na ścianie 50-100+ zł/m², w zależności od formatu płytki i skomplikowania wzoru (np. "rybia łuska" jest droższa od prostego układu). Koszt płytek zaczyna się od 30-40 zł/m² (polski gres techniczny), a za designerskie płytki wielkoformatowe zapłacimy nawet 200-400+ zł/m². W łazience (ok. 5 m²) koszt położenia płytek na podłodze i ścianach może wynieść od 1500 zł (tanie materiały i prosty układ) do 5000+ zł (droższe materiały i skomplikowany wzór).

Drewniana podłoga to inwestycja i element luksusowy. Montaż deski podłogowej klejonej do podłoża kosztuje od 50 do 100+ zł/m². Koszt samej deski litej lub warstwowej zaczyna się od 100 zł/m², ale za egzotyczne drewno lub wysokiej jakości deskę gotową, lakierowaną/olejowaną zapłacimy 200-400+ zł/m². Drewno wymaga odpowiedniego cyklinowania (jeśli surowe), lakierowania lub olejowania i jest bardziej wrażliwe na wilgoć i zarysowania niż płytki czy panele.

Jednym z największych "pożeraczy" budżetu i czasu na tym etapie jest montaż elementów stałych, czyli zabudowy meblowe na wymiar, przede wszystkim kuchni i szaf wnękowych. Zaprojektowanie i wykonanie kuchni na wymiar to proces trwający od 4 do 12 tygodni (od pomiaru po montaż). Koszt takiej zabudowy, w zależności od materiałów frontów, blatu i wyposażenia wewnętrznego, waha się od 1500 zł do nawet 5000+ zł za metr bieżący. W kuchni (ok. 8-10 mb szafek) może to wynieść od 12 000 do 50 000+ zł.

Podobnie szafy wnękowe na wymiar – to rozwiązanie pozwalające maksymalnie wykorzystać przestrzeń, ale kosztowne. Cena zależy od wielkości, liczby drzwi (suwanych, otwieranych), materiału frontów (płyta laminowana, lacobel, lustro) i wyposażenia wewnętrznego. Średni koszt szafy o szerokości 2,5 m i wysokości 2,6 m to od 2500 zł (proste, laminowane) do 8000+ zł (szkło, lustra, wysuwane kosze). Czas realizacji zamówienia to zwykle 3-6 tygodni.

Montaż mebli na wymiar wymaga precyzyjnych pomiarów wykonanych po ostatecznym wykończeniu podłóg i ścian. Przykładowo, meblarz musi wiedzieć, jaki jest finalny poziom podłogi i jaki będzie spadek (o ile wylewka nie była idealna), aby odpowiednio dociąć cokoły i nogi mebli. W przypadku kuchni, kluczowe jest też położenie płytek ściennych (czy idą do wysokości blatu, czy do sufitu) i włączenie się w istniejące instalacje (gaz, woda, elektryczność).

Montaż ościeżnic i skrzydeł drzwi wewnętrznych również ma miejsce na tym etapie, zazwyczaj po położeniu podłóg (z wyjątkiem sytuacji, gdy ościeżnice są regulowane i montowane po malowaniu). Koszt montażu jednego kompletu (ościeżnica plus skrzydło) to od 150 do 350 zł. Koszt drzwi jest bardzo zróżnicowany – od kilkuset złotych za proste drzwi płytowe z okleiną, do kilku tysięcy za drzwi z drewna lub ze specjalnymi przeszkleniami.

Listwy przypodłogowe wieńczą pracę nad podłogą i ścianami, maskując szczeliny dylatacyjne i chroniąc dolne partie ścian przed zabrudzeniem czy uszkodzeniem. Montaż listew (drewnianych, MDF, PVC) to koszt 10-20 zł za metr bieżący. Koszt materiału to od kilku złotych (PVC) do kilkudziesięciu (drewno, wysokie listwy MDF) za metr bieżący. Przyklejane są zazwyczaj po malowaniu ścian, aby nie uszkodzić świeżej farby.

Czas trwania tego etapu jest najbardziej zmienny i zależy w dużej mierze od dostępności materiałów (zwłaszcza mebli na wymiar i niestandardowych płytek), sprawności ekip i złożoności wybranych rozwiązań. Planując ten etap, warto uwzględnić bufory czasowe na ewentualne opóźnienia dostaw czy problemy z montażem, bo "wszystko idzie jak po maśle" to w remontach bardziej pobożne życzenie niż rzeczywistość.

Etap IV: Montaż wyposażenia, detale i ostatnie szlify

Dochodzimy do finalnego etapu, który jest jak wisienka na torcie – choć mniej inwazyjny, potrafi być równie wymagający pod względem precyzji i uwagi do detali. Na tym etapie montujemy całe niezbędne wyposażenie, dodajemy elementy dekoracyjne i przeprowadzamy finalne porządki, przygotowując mieszkanie do zamieszkania. To czas na montaż oświetlenia, armatury sanitarnej, mebli wolnostojących i wieszanie obrazów.

Montaż oświetlenia to kluczowy moment, bo dobre światło potrafi zupełnie odmienić wnętrze. Instalacja typowej lampy wiszącej czy kinkietu kosztuje od 50 do 150 zł za punkt. Montaż bardziej złożonych systemów, np. opraw halogenowych w suficie podwieszanym czy oświetlenia LED liniowego, jest droższy i wyceniany indywidualnie. Przy 10-15 punktach oświetleniowych w mieszkaniu 60 m², sam koszt montażu to minimum kilkaset złotych.

W łazience montujemy biały montaż – umywalki, toalety, wanny, kabiny prysznicowe, baterie. Montaż wc podwieszanego ze stelażem kosztuje 250-400 zł, wanny 200-500 zł, kabiny prysznicowej 300-600 zł. Baterie i pozostała armatura to koszt 50-100 zł za sztukę. Ceny samej armatury są oczywiście niezwykle zróżnicowane, od kilkuset do nawet kilkunastu tysięcy złotych za designerskie modele.

Kuchnia na tym etapie otrzymuje sprzęty AGD (lodówka, piekarnik, płyta indukcyjna, okap, zmywarka). Podłączenie AGD, zwłaszcza z płytą indukcyjną czy piekarnikiem (wymagające uprawnień elektrycznych) to koszt 100-300 zł za urządzenie. Ważne, aby instalacja elektryczna i gazowa były odpowiednio przygotowane na wcześniejszym etapie, zgodnie z wymogami technicznymi konkretnych urządzeń.

Następuje montaż mebli wolnostojących – łóżek, kanap, stołów, krzeseł, komód. Chociaż większość mebli ze sklepów produkowana jest z myślą o samodzielnym montażu, zlecenie tej pracy ekipie meblowej to koszt rzędu 10-15% wartości mebla. W przypadku mebli z sieciowych sklepów meblowych często dostępna jest dedykowana usługa montażu, wyceniana zazwyczaj procentowo od wartości zamówienia lub ryczałtowo.

Wieszanie luster, obrazów, karniszy, rolet czy żaluzji to te drobne czynności, które dopełniają całości. Chociaż wydają się banalne, wymagają precyzji i odpowiedniego sprzętu (wiertarka, poziomica, kołki dopasowane do materiału ściany). Koszt powieszenia jednego obrazu/lustra to ok. 30-60 zł. Montaż karniszy kosztuje 20-40 zł za metr bieżący.

Ostatnim, kluczowym etapem są poprawki i czyszczenie. Dokładne wyczyszczenie całego mieszkania po remoncie z kurzu, pyłu, resztek farb i klejów to niezbędna czynność przed wprowadzką. Koszt profesjonalnego sprzątania po remoncie dla mieszkania 60 m² to 500-1500 zł, w zależności od stopnia zabrudzenia i zakresu usług (np. mycie okien). To inwestycja, która pozwala odetchnąć i cieszyć się nowym wnętrzem od pierwszej minuty.

Ten etap wymaga skoordynowania wielu działań – ekipa od kuchni musi podłączyć zlew, hydraulik musi podłączyć syfon, elektryk musi podłączyć okap i oświetlenie. Często fachowcy muszą wrócić na krótkie wizyty w celu dokonania podłączeń po zakończeniu głównych prac meblowych. Dlatego elastyczność i dobra komunikacja z ekipami na tym etapie są nie do przecenienia.

Warto zrobić dokładną listę kontrolną wszystkich elementów do zainstalowania i podłączenia, pomieszczenie po pomieszczeniu. Przykładowo, w salonie: listwy przypodłogowe zamontowane? Ściany pomalowane bez smug? Gniazdka i włączniki zamontowane i podłączone? Oświetlenie główne i dekoracyjne działa? Mebel złożone i ustawione? Karnisze powieszone? Rolety zamontowane? Ten drobiazgowy proces pozwala niczego nie przegapić.

To także moment na ostateczne poprawki malarskie, uzupełnienie drobnych ubytków w fugach czy silikonach. Ważne, aby robić to w dobrym świetle dziennym i sztucznym, bo dopiero wtedy widać wszelkie niedoskonałości. Zarezerwowanie sobie kilku dni wyłącznie na te ostatnie szlify przed planowaną datą przeprowadzki to mądre posunięcie, które pozwoli uniknąć nerwowej końcówki.

Choć czasowo jest to najkrótszy etap w kolejności prac wykończeniowych (2-4 tygodnie), wymaga on skrupulatności i uwagi do detalu. To od niego zależy finalny efekt wizualny i funkcjonalny. Dobry harmonogram na tym etapie uwzględnia czas na montaż mebli, dostawy wyposażenia, wizyty specjalistów od AGD czy RTV oraz oczywiście, czas na sprzątanie, bo nie ma nic gorszego niż wprowadzać się do zakurzonego mieszkania.

Przygotowanie mieszkania na ostatniej prostej obejmuje też drobiazgi typu lustra, wieszaki, akcesoria łazienkowe. To wszystko, co czyni przestrzeń funkcjonalną i osobistą. Planując, nie zapomnijcie o budżecie na te mniejsze, ale często sumujące się do sporej kwoty, wydatki. Całość tworzy spójną i gotową do życia przestrzeń.